پوشاک مردم بشاگرد در گذشته
ﭘﻮﺷﺎﮎ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺸﺎﮔﺮﺩ در قدیم ،ﺷﺎﻣﻞ ﺗﻦ ﭘﻮﺵ ،ﺳﺮﭘﻮﺵ ﻭ ﭘﺎﯼ ﺍﻓﺰﺍﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﺟﺰﺍﺀ ﺑﻪ ﻧﻮﻉ ﻓﺼﻞ ﺳﺎﻝ ،ﻧﻮﻉ ﮐﺎﺭ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻭ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﻣﻌﯿﺸﺘﯽ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻭ ﻣﻮﺍﻗﻊ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮﺍﺳﻤﺎﺕ ﻭ ﺟﺸﻦ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺳﺎﯾﺮ ﻣﻮﺍﻗﻊ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺩﺍشته است.
ﺍﺯ ﻃﺮﻓﯽ ﻧﻮﻉ ﭘﻮﺷﺶ ﺩﺭ ﻗﺴﻤﺖ ﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺸﺎﮔﺮﺩ ﻧﯿﺰ ﺗﻔﺎﻭﺗﻬﺎﯾﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻧﺎﺷﯽ ﺍﺯ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻭ ﻧﻮﻉ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺳﺎﯾﺮ ﮔﺮﻭﻫﻬﺎ ﻣﯿﺒﺎﺷﺪ .
ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻧﻮﻉ ﭘﻮﺷﺶ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﯿﺎﻧﺴﺎﻝ ﻭ ﭘﯿﺮ ﺗﻔﺎﻭﺗﻬﺎﯾﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﻋﺮﺑﯽ ﺣﺎﺷﯿﻪ ﺧﻠﯿﺞ ﻓﺎﺭﺱ ﺳﻔﺮ ﻣﯿﮑﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﻧﻮﻉ ﻟﺒﺎﺱ ﭘﻮﺷﯿﺪﻥ ﺍﺯ ﺍﻟﮕﻮﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ.
ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻣﺴﻦ ﺑﺸﺎﮔﺮﺩ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻟﺒﺎﺱ ﺑﻠﻮﭼﯽ ﻭ ﯾﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﻋﺮﺑﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺮﺍﺳﻤﺎﺕ ﻭ ﺟﺸﻦ ﻫﺎ ﻭ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻫﺎ ﻣﯿﭙﻮﺷﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻟﺒﺎﺱ ﺑﻠﻮﭼﯽ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﯾﮏ ﺩﺳﺘﻤﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺩﻭﺵ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﻭﯾﺎ ﺩﻭﺭ ﺳﺮﺷﺎﻥ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺯﺍﻧﻮﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺁﻥ ﺩﺳﺘﻤﺎﻝ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﮐﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﻣﯿﭙﯿﭽﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﻮﻉ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺍﺻﻄﻼﺣﺎ ﭘﻠﺘﺮﯼ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻭ ﮐﻼﻫﯽ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﯿﮕﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﮐﻼﻩ ﺑﻨﺘﯽ ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ .
ﻟﺒﺎﺱ ﻋﺮﺑﯽ ﻧﯿﺰ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺩﺳﺘﻤﺎﻝ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺳﺮﺷﺎﻥ ﻣﯿﭙﯿﭽﯿﺪﻧﺪ ﻭﺩﺭ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺁﻧﺮﺍ ﺩﻭﺭ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎ ﻭ ﯾﺎ ﺩﻭﺭ ﮐﻤﺮ ﻭ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﻣﯿﭙﯿﭽﯿﺪﻧﺪ ( ﭘﻠﺘﺮﯼ ) ﺩﺭ ﺳﺎﯾﺮ ﻣﻮﺍﻗﻊ ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍﺣﺖ ( ﻣﻌﻤﻮﻻ ﯾﮏ ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﻟﻨﮓ ﻭﯾﺎ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﻣﯿﺸﺪ .
( ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﺗﻮﺍﻥ ﻣﺎﻟﯽ ﺑﻬﺘﺮﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻧﻮﻋﯽ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﺑﺎ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﭼﻞ ﮔﺰﯼ ﺭﺍ ﻣﯿﭙﻮﺷﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯿﺸﺪ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﻭﺧﺖ ﺁﻥ ﺍﺯ ﭼﻬﻞ ﮔﺰ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ )
ﺟﻮﺍﻧﺘﺮ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺎﺭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﺣﺎﺷﯿﻪ ﺧﻠﯿﺞ ﻓﺎﺭﺱ ﻣﯿﺮﻓﺘﻨﺪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺍﺯ ﺍﻟﮕﻮﻫﺎﯼ ﭘﻮﺷﺸﯽ ﺁﻥ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﭘﯿﺮﻭﯼ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻏﺎﻟﺒﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻋﺮﻑ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﯽ ﻣﻮﺍﻗﻊ ﭘﻮﺷﺸﯽ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﭘﯿﺮﺍﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ .
ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻬﯿﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﺎ ﻋﻨﻮﺍﻥ کُیْن ﺗﻬﯿﻪ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺭﻧﮕﻬﺎﯼ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺭﻧﮕﺮﺯﯼ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ .
ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﭘﻮﺷﺎﮎ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺸﺎﮔﺮﺩ ﻗﺎﺑﻞ ﺫﮐﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﻭﻣﺤﺠﻮﺏ ﺑﻮﺩﻧﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ .
ﺯﻧﻬﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﯾﯽ ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﺑﻠﻮﭼﯽ ﺯﻧﺎﻧﻪ ( ﮐﻨﺪﻭﺭﻩ ) ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﻣﺤﻠﯽ ﮐﻪ ﺯﺭﯼ ﺑﺎﻓﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﯿﭙﻮﺷﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﮐﺜﺮﺍ ﺯﺭﯼ ﺑﺎﻓﯽ ﺁﻧﺮﺍ ﺧﻮﺩ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺪﺍﺩﻧﺪ .
ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﺭﻭﺳﺮﯼ ( ﭼﺎﺭﻭﮎ ) ﺍﺯ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻟﭽﮏ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﻮﻟﮏ ﻫﺎﯼ ﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺗﺰﯾﯿﻦ ﻣﯿﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﭼﺎﺭﻭﮎ ( ﺭﻭﺳﺮﯼ ) ﺍﺯ ﭼﺎﺩﺭ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯿﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ .
ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﯾﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺸﺎﮔﺮﺩ ﺍﺯ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﻗﻊ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ میکردند که الان هم استفاده میشود ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﻫﺎﯼ ضخیم ﺗﯿﺮﻩ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﺠﺰ ﺯﺍﻭﯾﻪ ﺩﯾﺪ ﺭﺍ ﻣﯿﭙﻮﺷﺎﻧﺪ .
ﺩﺭ ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺑﺮﻗﻊ ، ﺍﺯ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺸﺎﺑﻪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ میشد و میشود ﮐﻪ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﻣﺸﮑﯽ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻭﺗﻤﺎﻡ ﺻﻮﺭﺕ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ.
ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﻟﭽﮏ ﺍﺯ ﺭﻭﺳﺮﯼ ﻫﺎﯾﯽ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺗﻮﺳﻂ ﺧﻮﺩ ﺯﻧﺎﻥ ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﯽ ﺗﺰﯾﯿﻦ ﻣﯿﺸﺪ .
ﭘﺎﯼ ﺍﻓﺰﺍﺭ ﺯﻧﺎﻥ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﮐﻔﺶ ﻣﻠﮑﯽ ﻭﺳﻮﺍﺱ ( ﺳﻮ ) ﺯﻧﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺪﮎ ﺗﻔﺎﻭﺗﯽ ﺑﺎ ﺳﻮﺍﺱ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ .
ﺳﺮﭘﻮﺵ ﺍﮐﺜﺮ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﮐﻼﻩ ، ﻟﻨﮓ و ﺩﺳﺘﻤﺎﻝ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .